Φαντάσου να φορούσες ένα ζευγάρι μαγικά γυαλιά και να μπορούσες να δεις τα συναισθήματα, τις ιδέες και όλα τα άλλα Αόρατα Πράγματα που κατοικούν στον κόσμο μας… Από το γάβγισμα ενός σκύλου μέχρι την απίθανη γεύση που έχει ένα γλειφιτζούρι, κι από την ευγνωμοσύνη μέχρι την τόλμη, αυτό το βιβλίο θα σε ενθαρρύνει να κοιτάξεις πέρα από όσα βλέπουν τα μάτια σου. Μέσα από μια άκρως δημιουργική και ασυνήθιστη εξερεύνηση, θα καταφέρεις να συνδεθείς με όλα τα Αόρατα Πράγματα της δικής σου καθημερινότητας! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι είναι αυτό το γκρίζο πράγμα που μας ακολουθεί; Γιατί βρίσκεται παντού; Γιατί είναι πάντα εκεί και ρίχνει πάνω μας τη σκιά του; Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι! Η πραγματικότητα από μόνη της μας φέρνει συχνά σε αδιέξοδο, και όχι μόνο δεν διώχνει αλλά, αντίθετα, ενισχύει τους φόβους μας. Το βιβλίο αυτό μιλάει για όλα τα σκοτεινά πράγματα που μας φοβίζουν στη ζωή. Αν δεν τα βάλουμε κι αυτά μέσα στο «παραμύθι», τότε το παραμύθι θα είναι ψεύτικο, αφού πουθενά δεν υπάρχει μόνο χαρά, και οι φόβοι μας θα είναι πάντα εκεί έξω. Ένα βιβλίο μόνο με εικόνες που περιγράφει τη διαδρομή ενός μικρού αγοριού από τη βεβαιότητα του «είναι τέρας» στο ενδεχόμενο «μήπως τελικά δεν είναι τέρας;»

Η μάγισσα Κίρα βαριόταν. Ήταν μια καλή, έξυπνη και συμπαθητική μάγισσα, αλλά είχε αυτό το ελάττωμα. Βαριόταν πολύ εύκολα. Είχε πολλά στη ζωή της η Κίρα, είχε τα καλύτερα. Μπορεί και να τα είχε όλα. Γι’ αυτό βαριόταν, άραγε; Ποιος ξέρει. Και επειδή ήταν είκοσι εννιά χιλιάδων ετών (και κάτι), βαριόταν επί είκοσι εννιά χιλιάδες χρόνια (και κάτι). Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από τη βαρεμάρα, ειδικά όταν κρατάει τόσο πολύ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Έχω ένα μυστικό. Έχω κάτι κρυφό. Μέσα μου ζει ένα ποτάμι». Από τη μια όχθη μέχρι την άλλη ζει η καρδιά. Όμως τι γίνεται αν το ποτάμι φουσκώσει και πλημμυρίσει τα πάντα; Ο Γιάννης δεν επιτρέπει σε κανέναν να δει το ποτάμι του. Όχι όπως ο μπαμπάς του, όταν έφυγε ο παππούς για το «μεγάλο του ταξίδι». Ούτε σαν τη μαμά του όποτε κλαίει από χαρά. Μέσα του βρέχει καμιά φορά. Όμως ποτέ δεν ξεχειλίζει το δικό του ποτάμι. Ώσπου μια μέρα… Ένα τρυφερό βιβλίο για την ανάγκη των παιδιών να εκφράζουν τη χαρά και τη λύπη τους δίχως ντροπή και ενοχές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια φορά κι έναν καιρό, οι κάτοικοι μιας ήσυχης πόλης έμαθαν πως θα έφτανε σε λίγο εκεί ο γίγαντας Αγκουγκαράν, ο φόβος και ο τρόμος όλου του κόσμου! Δεν είχαν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους, κι έτσι έτρεξαν αμέσως να θωρακίσουν τα σπίτια τους, να προμηθευτούν πολλά τρόφιμα, αλλά και όπλα για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Ώσπου, τρεις μέρες μετά, ακούστηκε ένας απαίσιος θόρυβος που έκανε τα σπίτια να τρέμουν και τα τζάμια να τρίζουν. Κι αμέσως εμφανίστηκε μια τεράστια σκιά, που έκρυψε τον ήλιο. Και τότε, τότε… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας ασβός τριγυρνούσε εδώ κι εκεί, αναζητώντας το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Ρώτησε την πέτρα, το δέντρο, λογιών λογιών πετούμενα κι ανθρώπους – όλα πλάσματα μ’ ανοιχτή καρδιά, σαν τους ποιητές και τα παιδιά. Ο καθένας έδωσε ένα κομμάτι της απάντησης. Εσύ τι λες;

Η πατάτα μας δεν έχει όρεξη να κάνει ούτε βήμα. Τα έχει όλα όσο πιο κοντά της γίνεται για να μη χρειαστεί ποτέ να σηκωθεί από το βαθουλωμένο μαξιλάρι του καναπέ. Μήπως όμως δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος να περνάει τη ζωή της; Λέτε το φως του ήλιου και ο καθαρός αέρας να είναι καλύτερα απ’ αυτά που βλέπει στην τηλεόραση; Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι πατάτα. Κυρίως όταν είσαι αραχτή πατάτα – αραχτή στον καναπέ. Γιατί ο καναπές είναι βολικός. Ο καναπές είναι άνετος. Ο καναπές τα προσφέρει όλα. Προσφέρει χαλάρωση, καλή θέση για να παίξεις βιντεοπαιχνίδια και να δεις σειρές. Από απόσταση όλα. Μακριά. Χωρίς να εμπλέκεσαι, με ασφάλεια. Πόσο δύσκολο είναι όμως να γίνει το πρώτο βήμα και να βγεις έξω στον κόσμο; Να ζήσεις την αληθινή ζωή και όχι μια ζωή διαμεσολαβημένη από οθόνες; Ένα από τα μεγαλύτερα παιδαγωγικά διλήμματα σήμερα αφορά στον χρόνο που αφιερώνουν τα παιδιά μπροστά στις οθόνες και στον τρόπο που πρέπει να το διαχειρίζονται αυτό οι γονείς. Ίσως όμως η λύση να είναι μια διακοπή ρεύματος. Κάτι που θα βγάλει τη μικρή αραχτή πατάτα από τον καναπέ της και θα την ωθήσει να ζήσει την πραγματική ζωή. Δεν χρειάζεται να βρισκόμαστε στα άκρα: είτε οθόνες μόνο, είτε έξω μόνο. Υπάρχει πάντα και η μέση λύση. Η ισορροπία.