Με αφορμή μια βόλτα στην πλατεία Συντάγματος, το σύμβολο της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, οι μικροί ήρωες του βιβλίου συζητούν και μαθαίνουν τι είναι οι νόμοι, πώς φτιάχνονται, ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών και πώς προστατεύονται από το Σύνταγμα.

Η Αϊσέ, ένα εννιάχρονο κορίτσι, μιλάει με κέφι, τόλμη και λίγο παράπονο για τη ζωή της. Μοιράζεται τα ίδια βάσανα με όλα τα παιδιά της ηλικίας της: σχέσεις με τους συμμαθητές και τον αδερφό της, φιλίες, μαθήματα, παιχνίδι… Έχει όμως και τις δικές της, τις πιο βαθιές και βουβές έγνοιες, για μια πατρίδα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Βάζει μαζί νοσταλγία, φόβο, πείσμα, χιούμορ και θέληση, και φτιάχνει έτσι το ιδιαίτερο γλυκό της δικής της ζωής. Μας κερνάει όλους απλόχερα. Ακόμη κι όσους έτυχε να την πικράνουν. Η Αϊσέ ξέρει να παίζει μπάλα. Εσύ;

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ. 

Μα τι είναι η δημοκρατία που όλοι μιλούν γι’ αυτήν; Και πόσο παλιά είναι; Πώς κυβερνούσαν οι λαοί πριν από τη δημοκρατία; Τι σχέση έχει με καθέναν από εμάς; Κινδυνεύει; Και από ποιους; Διάβασε το βιβλίο και θα καταλάβει γιατί η δημοκρατία είναι τόσο πολύτιμη! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, «το προσφυγάκι», το άγαλμα ενός αγοριού που ήρθε από τη Σμύρνη μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κρυώνει γιατί νοσταλγεί την πρώτη του πατρίδα. Τις νύχτες συζητά με τη Γαλάτεια, μια καθαρίστρια – πρόσφυγα, για τις χαμένες πατρίδες και τη λαχτάρα της επιστροφής.. Ο Λάμπης, ο γιος του νυχτοφύλακα, γίνεται φίλος με το άγαλμα. και μαζί ταξιδεύουν σ’ ένα κοινό όνειρο.

Αυτή η ιστορία συνέβη στο Βίλνιους. Ή μήπως στη Βαρσοβία; Ή ίσως στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στο Παρίσι, στη Θεσσαλονίκη; Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η ιστορία θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε στην Ευρώπη. Είναι μια ιστορία για ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, για ένα ζεστό καλοκαίρι, ένα λαχταριστό κουλούρι κι ένα θυμωμένο κοράκι. Μια ιστορία για την αληθινή φιλία, τον φόβο και την ελπίδα. Και για τη μνήμη. Μια ευαίσθητη και τρυφερή προσέγγιση σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Κανείς δεν ήθελε το «Κάτι Άλλο». «Δεν είσαι σαν κι εμάς» του έλεγαν όλοι, παρόλο που προσπαθούσε να τους μοιάσει. Όταν χτύπησε την πόρτα του το «Κατιτί», το «Κάτι Άλλο» το έδιωξε λέγοντας «δε μοιάζεις με τίποτα απ’ όσα έχω δει». Ενώ εκείνο απομακρυνόταν λυπημένο, το «Κάτι Άλλο» το προσκάλεσε να μείνουν μαζί. λέγοντας «Δεν είσαι σαν κι εμένα, αλλά δε με νοιάζει». Κι όταν ένα παιδί τούς χτύπησε την πόρτα, «δεν είπαν ότι δεν τους έμοιαζε, απλά του έκαναν χώρο να κάτσει κι αυτό μαζί τους».

Στο μουσείο αυτοκινήτου, καθισμένος σε ένα παλαιό λεωφορείο, ο παππούς διηγείται στον εγγονό του τους φυλετικούς διαχωρισμούς στην Αμερική των νεανικών του χρόνων. Το 1955, στην Αλαμπάμα, η Ρόζα Παρκς, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν Λευκό και ξεκίνησε έτσι το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων των Μαύρων στις ΗΠΑ.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Ο μικρός Φοίβος χάνεται σε ένα πολυκατάστημα και οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα όπου περιμένει τους γονείς του. Εκεί συναντάει ένα ασυνόδευτο, ταλαιπωρημένο, τρομαγμένο παιδί-πρόσφυγα από το Αφγανιστάν. Αυτό το παιδί περιμένει τη μέριμνα της πολιτείας, αφού έφτασε στη χώρα χωρίς οικογένεια, κινδυνεύοντας στη θάλασσα. Ο Φοίβος επιστρέφει στο σπίτι του και μαθαίνει την ιστορία της προσφυγιάς του παππού του που ήταν από τη Μικρασία και τις οδυνηρές εμπειρίες του.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού συνηθισμένου σαν όλα τα παιδιά και ξεχωριστού σαν κάθε παιδί. Η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωνε φορώντας την γκρίζα θλίψη ενός δανεικού παλτού που του έπεφτε μεγάλο. Όλοι το φώναζαν Παλιόπαιδο – ίσως επειδή ήταν το πιο φτωχό και θλιμμένο απ’ όλα τα παιδιά. Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισε πως, αν σε λένε Παλιόπαιδο, πρέπει και να γίνεις. Όμως, είσαι στ’ αλήθεια… παλιόπαιδο; Μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες μουσικών του El Sistema και της διεθνούς φήμης συμφωνικής ορχήστρας «Μπολιβάρ» της Βενεζουέλας. Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και στον ανθρωπισμό. Μια ιστορία για τη δύναμη της τέχνης και του πολιτισμού ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)