Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Ο Λουκάς, το χταπόδι είχε οκτώ πλοκάμια που δεν ήταν καθόλου υπάκουα. Το ‘σκαγαν κρυφά κι έκαναν πολλές αταξίες και ζημιές παρέα με τη «συμμορία» τους: τα πλοκάμια του Πέτρου, του μεγαλύτερου καλαμαριού του βυθού και κάτι μικρές σουπιές. Μια σουρρεαλιστική, χιουμοριστική ιστορία για τη σχέση με το σώμα μας και πως αυτή ορίζεται και επανακαθορίζεται, από τη Λίλα Πατρόκλου σε πρωτότυπη εικονογράφηση της Κατερίνας Χαδουλού.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσουμε στα παιδιά τη συμπεριφορά ενός αυτιστικού ατόμου. Μπορούμε, όμως, παρακολουθώντας τον Γιάννη, ένα μικρό αγόρι με αυτισμό, σε διάφορες φάσεις της καθημερινότητάς του (στο πρωινό ξύπνημα, στο σχολείο, στον δρόμο, στην παιδική χαρά, στο εστιατόριο…) να τους μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα, για τις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες των ανθρώπων στο φάσμα του αυτισμού. Ας μυήσουμε τα παιδιά στις αξίες της αποδοχής, της συμπερίληψης και του αλληλοσεβασμού, ας τα βοηθήσουμε να ζήσουν σε μια κοινωνία που η διαφορετικότητα δεν είναι αδυναμία. Περιλαμβάνει πρόσθετο υλικό για γονείς και εκπαιδευτικούς σχετικά με τη συμπεριφορά των ατόμων στο φάσμα του αυτισμού και την κοινωνική αποδοχή τους. Από τη δημιουργό της σελίδας στο Facebook «Η ζωή μου με τον Γιάννη» με περισσότερους από 130.000 ακόλουθους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι κάνεις με ένα πρόβλημα; Ανησυχείς; Το αγνοείς; Θέλεις να τρέξεις και να του κρυφτείς; Αυτή είναι η ιστορία ενός επίμονου προβλήματος και του παιδιού που δεν ήταν σίγουρο τι να κάνει με αυτό. Όσο απέφευγε το πρόβλημα, τόσο εκείνο μεγάλωνε. Όμως, όταν το παιδί τελικά βρήκε το κουράγιο να το αντιμετωπίσει, το πρόβλημα μετατράπηκε σε κάτι διαφορετικό από ό,τι περίμενε. Μια ιστορία για να σας εμπνεύσει να κοιτάξετε βαθύτερα ένα πρόβλημα και να ανακαλύψετε γιατί βρίσκεται εκεί. Γιατί τα προβλήματα μας προκαλούν, μας διαμορφώνουν, μας ωθούν, μας βοηθούν να μάθουμε πόσο δυνατοί, γενναίοι και ικανοί είμαστε στ’ αλήθεια. Ακόμα κι αν δεν το θέλουμε πάντα, μπορούν να μας αλλάξουν με απροσδόκητο τρόπο. Λοιπόν, εσύ τι θα κάνεις με το πρόβλημά σου; Από εσένα εξαρτάται.

«Εντάξει, πιτσιρίκο! Θα παίξουμε μαζί σου. Όμως με μια προϋπόθεση. Να σε δούμε να πετάς ψηλά. Να φτάνεις το φεγγάρι!» έκραξαν γελώντας κοροϊδευτικά τα μεγάλα κοράκια. Ο μικρός τρόμαξε. Έτρεμε! Ξάφνου όμως τον είδα να παίρνει φόρα και να πετάει ψηλά σαν σφαίρα προς το απίστευτα μακρινό φεγγάρι. Ε, όχι! Λέτε να πήγε καλά αυτή η ιστορία; Να τα έβγαλε άραγε πέρα ο μικρός αλλά θαρραλέος κόρακας; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι απέγινε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Αν όλα τα παιδιά της Γης πιάναν γερά τα χέρια,κορίτσια, αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε, θαρρώ». Πώς θα μπορέσει ο γέρος σοφός να βοηθήσει την ειρήνη να απλωθεί στη Γη; Μήπως αν πειστούν όλα τα παιδιά της Γης μια ορισμένη μέρα και ώρα να ενώσουν τα χέρια τους σχηματίζοντας μια τεράστια αλυσίδα που θα αγκαλιάσει τον πλανήτη; Με νέα εικονογράφηση της Έφης Λαδά, ένα κλασικό βιβλίο για την ειρήνη, τον πόλεμο, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, αλλά και για τη δύναμη καθενός από εμάς να αλλάξουμε τον κόσμο.

Κάθε λέξη, λένε οι ποιητές, έχει τη δική της ζωή. Την πιο παράξενη όμως έχει η λέξη «Γιατί», επειδή σε αυτήν κρύβεται όλο το παράπονο των ανθρώπων. Σε αυτή την ιστορία το «Γιατί» είναι ένα τσαλακωμένο λήμμα που ξέφυγε από το ανοιχτό παράθυρο ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου, για να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Θα γνωρίσει παιδιά που αναρωτιούνται «Γιατί σ’ εμένα;». Μαζί με αστερόσκονη ελπίδας θα δώσει μόνο μία απάντηση στα «Γιατί»: πως ο κόσμος αυτός έχει μία ελπίδα να διορθωθεί και αυτή είναι μόνο τα παιδιά.

Κανείς δεν ήθελε το «Κάτι Άλλο». «Δεν είσαι σαν κι εμάς» του έλεγαν όλοι, παρόλο που προσπαθούσε να τους μοιάσει. Όταν χτύπησε την πόρτα του το «Κατιτί», το «Κάτι Άλλο» το έδιωξε λέγοντας «δε μοιάζεις με τίποτα απ’ όσα έχω δει». Ενώ εκείνο απομακρυνόταν λυπημένο, το «Κάτι Άλλο» το προσκάλεσε να μείνουν μαζί. λέγοντας «Δεν είσαι σαν κι εμένα, αλλά δε με νοιάζει». Κι όταν ένα παιδί τούς χτύπησε την πόρτα, «δεν είπαν ότι δεν τους έμοιαζε, απλά του έκαναν χώρο να κάτσει κι αυτό μαζί τους».