«Μου λείπει» είπε. «Πρέπει να τη βρω όπου κι αν πήγε» Πήρε μια βαθιά ανάσα, μέτρησε ως το δέκα και……βούτηξε στο μεγάλο ποτάμι. Στο τελευταίο του βιβλίο, ο Eric Carle, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μιλάει για τις πρώτες δυνατές φιλίες που σφραγίζουν τη ζωή μας.

Ο παππούς της Κατερίνας μένει στον τελευταίο όροφο μιας ΜΕΓΑΛΗΣ πολυκατοικίας με κλειδωμένες πόρτες, κλειστά παράθυρα και φαρδιά μπαλκόνια, πάντα έρημα και βουβά. Μια μέρα όμως, η μπάλα της Κατερίνας πέφτει στο κάτω μπαλκόνι… «Ποιος να μένει άραγε εκεί;» αναρωτήθηκε ο κύριος Αντρέας. «Θα μάθουμε αμέσως!» είπε αποφασιστικά η Κατερίνα και, τραβώντας απ’ το χέρι τον παππού της, κατέβηκαν γρήγορα στον κάτω όροφο. Το κουδούνι έγραφε…

Η Άννα φεύγει από το σπίτι της με την οικογένειά της και περιπλανιούνται αναζητώντας καλύτερη ζωή. Μερικές φορές αισθάνεται σαν πουλί που πετά στον Βορρά την άνοιξη και μεταναστεύει στον Νότο το φθινόπωρο. Άλλες πάλι αισθάνεται σαν λαγός που ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο λαγούμι, καθώς η οικογένειά της μετακομίζει σε κάποιο προσωρινό κατάλυμα. Τις περισσότερες φορές όμως αναρωτιέται πώς θα ήταν να μένει μόνιμα σε έναν τόπο.

Κάθε μέρα η διαδρομή για το σχολείο είναι μια συναρπαστική περιπέτεια. Ατέλειωτες μάχες με δράκους και τέρατα και στρατιές πολεμιστών… Για κακή μου τύχη, τις τελευταίες μέρες το μόνο που συναντώ είναι ένα γκρι κουβάρι. Για την ακρίβεια, δεν το συναντώ. Είναι κάτω από τη γέφυρα. Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν παλιά ρούχα πεταμένα. Σήμερα όμως το κουβάρι κουνήθηκε. Αλήθεια σας λέω. Όχι, δεν είναι πάλι η φαντασία μου. Το κουβάρι κουνιέται. Το κουβάρι δεν είναι… κουβάρι. Είναι… παιδί. Παιδί; Και τι κάνει εκεί κάτω; Μόνο του… Δεν πάει σχολείο; Μια ιστορία για τη φιλία, πέρα από σύνορα, γλωσσικούς περιορισμούς, προκαταλήψεις.