ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΑΣΗ

Μια κούκλα ταξιδεύει στον κόσμο, από χώρα σε χώρα, από αγκαλιά σε αγκαλιά. Είναι μια κούκλα διαφορετική από τις άλλες. Ίσως είναι τα μάτια της που δεν μπορείς να πεις τι χρώμα ακριβώς έχουν, ίσως το στόμα της που μισανοίγει σαν να θέλει κάτι να σου πει μυστικά… και η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. «Όπου κι αν πας, θα είσαι δική μου για πάντα».

Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη…Μόλις άνοιγε η πόρτα, συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια. Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα, για να προστατευτούμε. Δεν έπρεπε να μας δει το φως! Θα μας έκαιγε τα φτερά! Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό, το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά. Νικάμε τους φόβους. Διεκδικούμε την Ελευθερία.

Δυο κορίτσια της ίδιας ηλικίας μεγαλώνουν σε διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικές συνθήκες. Η Χατζουαβή στην Γκάνα, η Άννα στην Ελλάδα. Και οι δυο ονειρεύονται να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν τον κόσμο. Πόσο μεγάλη είναι η Γη και πόσο μικρή γίνεται όταν υπάρχει η αγάπη.

Δρόμοι και πλατείες, ντροπαλά αγάλματα, παραμυθόδεντρα και σιντριβάνια που χορεύουν. Αυτή η πόλη τα έχει όλα και τους χωράει όλους… εκτός από αυτόν… τον Πόλεμο. Ακολουθήστε μας σε μια ξενάγηση στην πόλη που έδιωξε τον Πόλεμο, στην πόλη που πρέπει να χτίσουμε κάποτε όλοι μέσα στο κεφάλι μας…

– «Τι θα πει άστεγοι;» ρώτησα τον μπαμπά.- «Αυτοί που δεν έχουν σπίτι, δηλαδή μια στέγη να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω».- «Όλοι δεν το βάζουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό;»- «Αυτός δε μετράει».- «Κι εμάς που έχουμε στέγη γιατί μας λένε «άστεγους»;»- «Γιατί πρέπει να έχεις γη να βάλεις το σπίτι με τη στέγη του! Αυτή μετράει. Εμάς το σπίτι μας δεν έχει δικό του χώρο. Πάει όπου θέλουμε». Ιστορίες που παίρνουν τον αναγνώστη από το χέρι για μια περιδιάβαση στην αληθινή ζωή.