Ένα τεράστιο «κήτος» διατρέχει τους ωκεανούς. Δεν είναι γέννημα της φύσης αλλά της ανθρώπινης διάνοιας. Ο «Ναυτίλος» διοικείται από τον πλοίαρχο Νέμο, που έχει ορκιστεί να «τιμωρήσει» την ανθρωπότητα και να βοηθήσει τους αδικημένους.

«Αυτή η θάλασσα, κι αυτός ο ουρανός, κι αυτά τα νησιά είναι του χεριού μου, θα μπορούσα ν’ αντιμετρηθώ μαζί τους» γράφει για το Αιγαίο ο Ηλίας Βενέζης….Εκατόν τριανταπέντε σελίδες σ’ αυτή τη θάλασσα «στα μέτρα του ανθρώπου» αφιερώνει η Σάντρα Βρέττα, σε μικρές και μεγάλες υδάτινες διαδρομές από το χτες έως το σήμερα. Από τον αρχαίο μύθο του Αιγέα που του έδωσε το όνομά του, μύθους, τέρατα και αρχαιολογικές αναφορές που σχετίζονται με τους πολιτισμούς του έως τα ξωκλήσια στις κορυφές των βουνών του, τις ξερολιθιές και τους περιστεριώνες του, το Αιγαίο αποτελεί διαχρονικά κοιτίδα πολιτισμού και διαρκής έμπευση για ποιητές, ζωγράφους και απλούς κατοίκους των νησιών του από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Ο μικρός Ισίδωρος είναι πολύ λυπημένος – φέτος δεν θα πάει στη Σέριφο, όπως κάθε καλοκαίρι. Οι γονείς του του ανακοινώνουν «ένα βράδυ,την ώρα που έτρωγαν αρακά με πατάτες» ότι δεν έχουν αρκετά χρήματα για τις καθιερωμένες τους διακοπές σε… νησιά που ξεκινούν από «σίγμα». Ο μυστικός του φίλος, ο ναυαγός, του δίνει μια ιδέα: να μετατρέψει το σπίτι σε νησί (άλλωστε κι αυτό από «σίγμα» αρχίζει) και να περάσει εκεί το πιο περιπετειώδες καλοκαίρι της ζωής του! Μεταμορφώνοντας το στρώμα σε σχεδία και τη βεράντα σε παραλία, ο Ισίδωρος μαθαίνει να εκτιμάει τις απλές χαρές της ζωής. Μια ιστορία για την οικονομική κρίση, την επινοητικότητα και του «ουδέν κακού αμιγές καλού» που δίνει στα παιδιά δύναμη και ελπίδα να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες και να βρουν την ομορφιά στα απλά και καθημερινά, μακριά από την εκζήτηση και την πολυτέλεια. Το βιβλίο τιμήθηκε για την εικονογράφηση με Έπαινο Εικονογράφησης από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Ένα ανθολόγιο για την πλανεύτρα θάλασσα που έχουν υμνήσει οι ποιητές μας! Από τον Καβάφη και τον Ελύτη μέχρι τον Ουράνη, το Μυριβήλη, τον Εμπειρίκο, τον Αναγνωστάκη, έργα πενήντα σημαντικών δημιουργών του αιώνα μας με θέμα το θαλασσινό στοιχείο (ή στοιχειό) συγκεντρώνονται σ’ αυτή την έκδοση, σταγόνα στον ωκεανό της ελληνικής ποίησης. Μας υπενθυμίζουν έτσι πως με ποικίλα εκφραστικά μέσα, διάφορες οπτικές και από διαφορετικές αφετηρίες, τόσο η δημοτική όσο και η λόγια ποίηση ενός λαού κατεξοχήν θαλασσινού όπως ο ελληνικός εξακολουθεί να προσεγγίζει τη θάλασσα, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας είτε ως άμεση παράσταση, είτε ως βίωμα προσωπικό είτε ως οικείο μέσο συμβολισμού, χαρίζοντας κορυφαία επιτεύγματα ποιητικού λόγου που αγγίζουν όλες τις ηλικίες.

Κύριος εκπρόσωπος του ηθογραφικού διηγήματος μετά τον Παπαδιαμάντη, ο Α.Καρκαβίτσας είναι ο κατεξοχήν «θαλασσινός» συγγραφέας. Διακρίνεται για τη λεπτομερή παρατήρηση και απεικόνιση της πραγματικότητας και τη δημιουργική εκμετάλευση της δημοτικής γλώσσας. Έγραψε ένα δυνατό διήγημα για την πλανεύτρα θάλασσα, που δεν αφήνει όποιον μπλέξει στη σαγήνη της να στεριώσει στην ξηρά. Η γοητευτική εικονογράφηση της Έφης Λαδά αποδίδει την ατμόσφαιρα του κειμένου που έχει προσαρμόσει στην παιδική λογοτεχνία ο Κώστας Πούλος.

«Αυγά, αυγά, όλο αυγά και τίποτ’ άλλο! Λες και δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να κάνει κανείς στη ζωή του!», διαμαρτύρεται η Καρμέλα, η κατάλευκη κοτούλα με τις…υπαρξιακές αναζητήσεις. «Εγώ θέλω να δω τη θάλασσα!». Ο πατέρας της δεν είχε ξανακούσει τέτοια τρέλα. «Τρέχα αμέσως στη φωλιά σου!» τη διατάζει. Αλλά  η Καρμέλα έχει άλλα σχέδια στο μυαλό της. Ένα βιβλίο για τα όνειρα, το ταξίδι, την περιπέτεια, τις δυσκολίες, για τα παράτολμα σχέδια των παιδιών και τους φόβους των μεγάλων, για τον κύκλο της ζωής και για όσους δεν θέλουν να….κοιμούνται με τις κότες!

Επιτέλους ήρθαν οι διακοπές και είναι η πρώτη φορά που η Νεφέλη πάει σε παραλία. Δεν θέλει να μπει στη θάλασσα, προτιμάει να καθίσει με τον αγαπημένο της Τουντού στην παραλία και να φτιάξει ένα καράβι στην άμμο. Διασκεδάζει τόσο με αυτό που ξεχνάει να κοιτάξει τη θάλασσα. Μα ξαφνικά πετάγεται όρθια, όταν καταλαβαίνει ότι ο Τουντού εξαφανίστηκε…

Στον ψηλότερο βράχο ενός μικροσκοπικού νησιού στα πέρατα του κόσμου βρίσκεται ένας φάρος. Από το σούρουπο ως την αυγή ο φάρος λάμπει, στέλνοντας το φως του στη θάλασσα, καθοδηγώντας τα πλοία στη ρότα τους. Καθώς περνούν οι εποχές, άλλοτε έχει τρικυμία κι άλλοτε έχει ηρεμία. Έξω ο άνεμος φυσάει αλλά μέσα στον φάρο ο φαροφύλακας γράφει, κι εμείς βλέπουμε τη ζωή του να ξετυλίγεται. Έρχονται όμως μεγάλες αλλαγές… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Κοίταζα μια μέρα τη θάλασσα και τη ρώτησα: -Τι είναι αυτό που σε κάνει τόσο όμορφη; Κι εκείνη απάντησε: -Σκέψου και θα το βρεις.