ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΑΣΗ

Ο Σιλάν έχει έρθει από πολύ μακριά. Ζει στη νέα του πατρίδα λίγο καιρό μόνο. Κάθε μέρα πηγαίνει στο σχολείο και δεν αποχωρίζεται ποτέ το κουτί του. Κανείς δεν ξέρει, όμως, τι έχει μέσα, ούτε η δασκάλα του, ούτε οι συμμαθητές του. Δεν μπορεί να τους το αποκαλύψει, νομίζει πως δεν θα καταλάβουν. Το κουτί του Σιλάν δεν περιέχει παιχνίδια, ούτε δώρα, κρύβει, όμως, κάτι πολύ πιο δυνατό… Θα το ανοίξεις;

Σε κάθε σημείο του κόσμου, όταν γεννιέται ένα παιδί γεννιέται μια ελπίδα. Τι κι αν το λένε Γιώργο ή Τζωρτζ, Αντόνιο ή Αντουάν, Γεσού ή Ιησού, η γέννησή του έχει τη δύναμη: να μαλακώνει τις πιο σκληρές καρδιές και να χαρίζει χαμόγελα από φέτες φεγγαριού, να κάνει τ’ αστέρια να λάμπουν στον ουρανό και να φωτίζουν δρόμους αγάπης στη γη. «Στο Κιπέρα, εκεί στην Αφρική. Όταν γεννιέται ένα παιδί χαρά κι ελπίδα χαρίζει στη γη.»

Κάθε μέρα η διαδρομή για το σχολείο είναι μια συναρπαστική περιπέτεια. Ατέλειωτες μάχες με δράκους και τέρατα και στρατιές πολεμιστών… Για κακή μου τύχη, τις τελευταίες μέρες το μόνο που συναντώ είναι ένα γκρι κουβάρι. Για την ακρίβεια, δεν το συναντώ. Είναι κάτω από τη γέφυρα. Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν παλιά ρούχα πεταμένα. Σήμερα όμως το κουβάρι κουνήθηκε. Αλήθεια σας λέω. Όχι, δεν είναι πάλι η φαντασία μου. Το κουβάρι κουνιέται. Το κουβάρι δεν είναι… κουβάρι. Είναι… παιδί. Παιδί; Και τι κάνει εκεί κάτω; Μόνο του… Δεν πάει σχολείο; Μια ιστορία για τη φιλία, πέρα από σύνορα, γλωσσικούς περιορισμούς, προκαταλήψεις.

Ο εφτάχρονος Περικλής μιλάει για τη μικρούλα ξαδέρφη του, την πριγκίπισσα Αϊρίνη, που μεγαλώνει στην Ιαπωνία και είναι μισή Γιαπωνέζα, μισή Ελληνίδα κι ένα κομματάκι Αγγλίδα. Και μας λέει όλα όσα μαθαίνει γι’ αυτήν από τη γιαγιά τους, που πηγαίνει κάθε τόσο εκεί – όπως ότι κοιμάται στο πάτωμα, ότι περπατάει ξυπόλυτη μέσα στο σπίτι, ότι δεν κόβει ποτέ τα μαύρα της μαλλιά, ότι τρώει ρύζι με ξυλάκια, ότι το στόμα της είναι σαν καρδιά… Όχι, δεν τη ζηλεύει την πριγκίπισσα ξαδέρφη του, διότι είναι κι αυτός πρίγκιπας. Έτσι, λέει, τουλάχιστον η γιαγιά τους, κι αυτός την πιστεύει· πάντα.

Κι αν ξαφνικά ξεσπάσει βροχή και καταιγίδα, τυφώνας, άγριο κύμα φοβερό, κι όλα τα πάρει, μην απελπίζεσαι. Κάτι ακριβό μένει και το κρατάς καλά. Ποτέ δε φεύγει, μένει μαζί σου, σου κάνει συντροφιά. Κι αν θέλεις με κάποιον να το μοιραστείς, όχι δε θα σου πει. Θα πάει, θα γυρίσει και… μ’ αυτά που θα σου φέρει εσύ θα ξαφνιαστείς. Μια ιστορία για την παιδική ηλικία, τόπο θαλπωρής και ονείρου. Τόπο που όλοι κουβαλούμε, γνώριμο τόπο, που μας καλεί να σταθούμε σε μιαν άκρη του και να ατενίσουμε τον κόσμο. Να τον χαλάσουμε και να τον ξαναφτιάξουμε. Κι απ’ την αρχή να ξεκινήσουμε. Να παίξουμε ξανά.