ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΑΣΗ

Ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης ήταν μία από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες του Αγώνα για την Ανεξαρτησία της Ελλάδας από τους Οθωμανούς. Τα χρόνια που έζησε ήταν ταραγμένα και κρίσιμα. Η πορεία, η δράση, οι ιδέες, οι σκέψεις του για την επανάσταση και την πολιτικής κατάσταση των πρώτων χρόνων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους σκιαγραφούνται μέσα από αποσπάσματα των Απομνημονευμάτων του, μια σημαντική παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές. Παράλληλα, φωτίζονται μια σειρά από ιστορικά γεγονότα όπως η έλευση του βασιλιά, το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου, η μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα, ενώ αποτυπώνεται η καθημερινή ζωή, τα ήθη και τα έθιμα της εποχής εκείνης, της οποίας υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας.

Διηγήματα για τα χρόνια της Κατοχής και τη ζωή των Αθηναίων τη ζοφερή εκείνη περίοδο μέσα από τα μάτια μιας 5χρονης που αγαπά τη σοκολάτα και μισεί τον πόλεμο. Η συγγραφέας – αφηγήτρια μας παίρνει από το χέρι για να μας περπατήσει στα στενά των Εξαρχείων, σε μέρη γνώριμα ακόμα και στις μέρες μας, όπως το Φλοράλ και η Ροζαλία, αν και σε ρόλους διαφορετικούς απ’ ότι τότε. Στο τέλος αυτής της διαδρομής, η πείνα, η αντίσταση, ο ηρωισμός, η καλοσύνη έχουν προσωποποιηθεί με τρόπο άμεσο και επιδέξιο ενώ η σοκολάτα ταυτίζεται με την ανθρωπιά και προσφέρεται απλόχερα στους γύρω μας…ήρθε ο καιρός της!

«Αυτή η ιστοριούλα, πέρα για πέρα αληθινή, έγινε πριν χρόνια σ’ ένα μουσείο, στο μεγάλο μουσείο της Αθήνας, με τους τριανταπέντε φοίνικες, τη μαρμαρένια σκάλα και κολώνες. Στο εθνικό αρχαιολογικό μουσείο έγινε, που κατοικούνε μέσα του παλιοί άνθρωποι και αρχαίοι θεοί, όλοι τους ακίνητοι, γιατί είναι αγάλματα». Ένα αγαλματίδιο του 1ου π.Χ αιώνα, το «Μικρό Προσφυγάκι» που βρέθηκε το 1922 στη Μικρά Ασία και μεταφέρθηκε στο Ε.Α.Μ. τις πρώτες μέρες της καταστροφής της Σμύρνης και μια αξιόλογη αρχαιολόγος που οραματίστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε την επανέκθεση των αρχαίων ευρημάτων εμπνέουν το Χρήστο Μπουλώτη να μιλήσει για τη νοσταλγία των χαμένων πατρίδων και ενός παρελθόντος που μπορεί να γίνει όχημα για ένα καλύτερο μέλλον…

Η Αννούλα γεννήθηκε το 1930. Ζει με τους γονείς της και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια της στη Δεξαμενή, μια συνοικία στο κέντρο της Αθήνας, στο σημερινό Κολωνάκι. Στο σπίτι δεν έχουν τηλέφωνο, ραδιόφωνο, ηλεκτρικό ψυγείο, τηλεόραση. Μαγειρεύουν με φωταέριο, βάζουν τα τρόφιμα στο «φανάρι» που κρέμεται σαν κλουβί από το ταβάνι της κουζίνας κι η μαμά πλένει τα ρούχα στη σκάφη. Η γειτονιά είναι ήσυχη, μονοκατοικίες με κήπους και το πολύ τριώροφα σπίτια. Ο ουρανός της Αθήνας είναι καθαρός, ούτε νέφος ούτε θόρυβοι. Μια άλλη εποχή…καλύτερη, χειρότερη ή απλά διαφορετική

Τι έχουν μέσα οι καναπέδες που πάνω τους τα παιδιά της Αθήνας περνάνε τον καιρό τους