ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΑΣΗ

Πώς να μιλήσεις σε ένα παιδί για τα μεγέθη τα στοιχεία, τα Θεμέλια του κόσμου; Πώς εξηγείς τα συναισθήματα, τις σκέψεις; Όλα αυτά που μας ξεπερνούν και που τα ξεπερνάμε; Ένα τραγούδι για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Μια ιστορία για εμάς και ό,τι μας ορίζει. Ένα βιβλίο για Όλο αυτό. Και το λίγο ακόμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στη μια σελίδα ειρήνη, στην άλλη πόλεμος, δύο παιδιά αντικριστά, δύο ζωές με λόγια κοινά, δύο δρόμοι παράλληλοι που θα τα οδηγήσουν κοντά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια μέρα, πάει πολύς καιρός, σε κάστρο μακρινό του κόσμου αντίκρισε το φως ένα βασιλικό μωρό. Τον είχανε μη στάξει και μη βρέξει· ώσπου η ώρα έφτασε να πει την πρώτη λέξη…(Από την έκδοση)

Έχω δικαίωμα; Έχω δικαίωμα να είμαι όπως θέλω; Να έχω την ταυτότητά μου; Να εκφράζομαι ελεύθερα; Να είμαι μέλος μιας οικογένειας; Να έχω ένα σπίτι; Να πηγαίνω σχολείο, αλλά και στον γιατρό; Είναι το παιχνίδι δικαίωμα; Γενικά, έχω δικαίωμα; Ναι! Έχω δικαίωμα! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο αγαπημένος παππούς… Αφιερωμένο στον Ηλία… τον μπαμπά μου… (Ξεκίνησα να τον φωνάζω μπαμπά σαν αστείο στα 23 μου χρόνια.) Εμπνευσμένο από τον Νίκο, την Ήλια, τον Δημήτρη, τον Ηλία, τον Ηλία και την Ναυσικά, που βίωσαν την απώλεια του παππού τους και τους γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα για τα οποία περίμεναν να πάρουν απαντήσεις. Τα παιδιά νομίζουν ότι εμείς οι μεγάλοι τα ξέρουμε όλα. Πολλές φορές, όμως, δεν είμαστε προετοιμασμένοι ή απλώς δεν γνωρίζουμε την απάντηση. Μπορεί, επίσης, να γνωρίζουμε την απάντηση αλλά να μην είμαστε σε θέση να την εκφράσουμε σωστά, καθώς και εμείς είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τη δική μας απώλεια και τον πόνο. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να παροτρύνουμε τα παιδιά να επικοινωνούν με τον δικό τους τρόπο, να μιλάνε για τα «δύσκολα» και να μαθαίνουν από μικρά να αντέχουν την αλήθεια. Η δική μας επιτυχία θεωρώ ότι είναι να μοιραστούμε την αλήθεια με όμορφο και γλυκό τρόπο, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την ηλικία κάθε παιδιού. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσουμε το ευαίσθητο θέμα του θανάτου. Ο καθένας μας ακολουθεί τη δική του κατεύθυνση, βασιζόμενος στα πιστεύω του, στη θρησκεία του, στην παιδεία του, στις εμπειρίες του. Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής και γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να «γιορτάζουμε» την κάθε μέρα. Όπως, λοιπόν, μου έμαθε και έγραψε ο μπαμπάς μου σε ηλικία 27 ετών: «Ζωή, θα σε ζήσω οπωσδήποτε». (Από την έκδοση)