ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΑΣΗ

Μια αρκούδα έχασε το καπέλο της.
Κι αν δεν το ξαναβρεί;
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ!
Κάπου το είδε το καπέλο της…

Μερικά παιδιά αγαπούν το παγωτό.
Άλλα τα παιχνίδια.
Άλλα τις καραμέλες και τις σοκολάτες.
Ο Μανού αγαπάει το φεγγάρι.
Μα το φεγγάρι δεν τον θέλει.
Μα ο Μνού δεν θα το βάλει κάτω.
Άραγε θα βρει τον τρόπο να βρεθεί μέσα στο φεγγαρόφωτο της αγάπης;
Ο μικρός Μανού και το φεγγάρι αφηγείται την τρυφερή και ποιητική ιστορία ενός μοναχικού μικρούλη που αναζητά τη φιλία και την αγάπη. Το φεγγάρι πέρα από φίλος και συνοδοιπόρος είναι και ένα ισχυρό σύμβολο της γυναικείας παρουσίας, της μητρότητας και του αέναου κύκλου της ζωής όπως αποτυπώνεται στους μύθους και τις λαϊκές αφηγήσεις. Το φεγγάρι εξασφαλίζει θαλπωρή, συναισθηματική ασφάλεια, προστασία και μαγνητίζει μικρούς και μεγάλους με την παρουσία του. Τόσο μακρινό αλλά και ταυτόχρονα τόσο οικείο, προσφέρει με την ανακουφιστική εμφάνισή του που επαναλαμβάνεται σταθερά ένα καταφύγιο ονείρων, ένα ιδανικό τόπο όπου όλα είναι δυνατά. Το φεγγάρι προσωποποιεί τον καλό φίλο, τον φύλακα άγγελο που μας προστατεύει και μας καθοδηγεί από ψηλά, φωτίζοντας μας διακριτικά. Ο μικρός Μανού, με όπλο το αγνό συναίσθημα που ξεχειλίζει και εκφράζεται με το λυπημένο τραγούδι του, θα κατακτήσει τον στόχο του που δεν είναι άλλος από το να βρει την αγάπη. Σε κάθε σελίδα του μικρού βιβλίου, αναδεικνύεται όλο και περισσότερο η τιμιότητα των προθέσεων του αγοριού ενώ ο αναγνώστης επιθυμεί όλο και περισσότερο να δει την προσπάθεια να ευοδώνεται. Ο Κυριάκος Χαρίτος δημιούργησε με πολύ λιτά μέσα μια δυνατή ιστορία αναζήτησης της αγάπης με αίσιο τέλος. Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται: Το βιβλίο απευθύνεται κατά κύριο λόγο στα πολύ μικρά παιδιά. Ωστόσο ένα πολύ μεγάλο ηλικιακό φάσμα αναγνωστών, ακόμη και οι έφηβοι, μπορεί να βρει αισθητικό ενδιαφέρον στις λίγες σελίδες του. Για ποιο λόγο θα το αγαπήσουν τα παιδιά: Από το πρόσωπο του μικρού Μανού περνούν όλα τα συναισθήματα που κάθε παιδί βιώνει αναζητώντας επιβεβαίωση κι αγάπη. Η απορία, η θλίψη, η απογοήτευση, η προσπάθεια, το πείσμα, η ανακούφιση και τέλος η ευτυχία. Τα παιδιά θα ταξιδέψουν με τον Μανού μέχρι το δικό τους φεγγάρι. Για ποιο λόγο να το επιλέξουν οι γονείς: Για να εφοδιάσουν τα παιδιά με ένα δυνατό παράδειγμα για το πού μπορεί να οδηγήσει κάποιον η δύναμη της θέλησης: μέχρι το φεγγάρι. ( Ελένη Κορόβηλα, Bookpress.gr 20/11/2014)

Πώς, αλήθεια, είναι να ζεις όχι με έναν, αλλά δεκαεπτά μονόκερους; Σίγουρα χρειάζεται πολλή άσκηση. Αλλά και μαγεία. Σίγουρα και φαντασία. Απολαύστε κι εσείς τη Ζωή και είναι σχεδόν βέβαιο, πως κάποια θα σας θυμίσει…

Ο Μπίλυ περνά μια άσχημη μέρα.
Ο κ. Ουφ τον ακολουθεί παντού και τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο δύσκολα.
Κάποια στιγμή, οι δυό τους θα βρεθούν αντιμέτωποι και τότε θα συμβεί το αναπάντεχο…

Ένα είναι σίγουρο, μιλώντας βέβαια για τον εαυτό μου και μόνο.
Η πανοπλία που φοράω από μικρό παιδί φεύγει από πάνω μου πάρα πολύ δύσκολα.
Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψα ότι την ξεφορτώθηκα, έφτανε να τη δω στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθώ την ύπαρξή της.
Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθα τον τρόπο να τη βλέπω πιο καθαρά και να αφαιρώ στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθα, επίσης, τον τρόπο να αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ να μου τα αφαιρούν.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να θεωρούμε απαραίτητη την πανοπλία μας.
Εγώ, θέλοντας να απαλλαγώ από τα τελευταία και ίσως πιο βαριά κομμάτια της, σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για το αγόρι και το μαλακό πουλόβερ που φορούσε.