Όταν ένα δωμάτιο επιμένει να είναι άδειο, τι μπορεί να το γεμίσει; Να ένας γρίφος για την οικογένεια Δωματίου. Δύο γονείς, τρία παιδιά, μια γιαγιά και μια γάτα έχουν μόλις μετακομίσει στο καινούριο τους σπίτι, πριν ακόμα καταφθάσουν τα πράγματά τους. Χωρίς παιχνίδια, βιβλία και οθόνες, τι απομένει να κάνουν στο άδειο σπίτι; Τι άλλο παρά να το γεμίσουν! Καθώς οι τρελές ιδέες διαδέχονται η μία την άλλη καταμεσής του σαλονιού, η οικογένεια Δωματίου θα καταλάβει ότι ακόμα κι ένα άδειο δωμάτιο μπορεί να γεμίσει θαύματα μόνο με τη δύναμη της φαντασίας και της αγάπης.

Ο κύριος Ελέφαντας και η κυρία Ελεφαντίνα ετοιμάζονται για το πάρτυ του γραφείου. Αλλά με το Λάρυ, τη Λώρα, το Λούκι και το μωρό στα πόδια τους θα είναι πραγματικά πολύ τυχεροί αν καταφέρουν να φύγουν. . . σώοι και αβλαβείς.

Η γιαγιά μου δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Κάθε φορά που πηγαίνω στο σπίτι της μού κόβονται τα πόδια. Σήμερα, ας πούμε, αποφάσισε να μού βγάλει τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατο… Μια συγκινητική και αστεία ιστορία, ένας τρυφερός φόρος τιμής στις γιαγιάδες που πίσω από τον αυστηρό χαρακτήρα τους κρύβουν τη διάθεση να βοηθήσουν τα εγγόνια τους ν’ αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και αυτονομία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τρία είναι τα πράγματα που αγαπώ περισσότερο το καλοκαίρι: η θάλασσα, το καρπούζι και τα παραμύθια της γιαγιάς. Κάθε καλοκαίρι απολαμβάνω και τα τρία με το που κλείνουν τα σχολεία. Μέρες γεμάτες παραμύθια με τη γιαγιά να κάθεται στην πολυθρόνα με τα ξεθωριασμένα λουλούδια. Μέρες γεμάτες αλήθεια με τον Λεωνίδα να βουτά από τα βράχια. Ώσπου ένα καλοκαίρι κάτι αλλάζει. Η θάλασσα παραμένει λαμπερή και το καρπούζι γλυκό, ενώ η γιαγιά κοιτά ψηλά από τον ουρανό.  Τα παραμύθια της όμως συνεχίζουν να ακούγονται. Κι είναι γλυκά. «Μια φορά κι έναν καιρό…

Είναι πιο εύκολο να σε πάρει ο ύπνος αν διαβάσεις πρώτα ένα βιβλίο- όλοι το ξέρουν, και η Στέλλα και ο μπαμπάς της. Η Στέλλα όμως δεν νυστάζει ούτε μετά από την ανάγνωση εννέα ολόκληρων βιβλίων! Μήπως κάποιος έκλεψε τον ύπνο της; Όταν έχουμε διαβάσει όλα τα βιβλία. . .είναι ώρα να σκαρφιστούμε μια καινούρια ιστορία. 

Μέσα στο πέλαγος βαθιά, μια βάρκα ταξιδεύει. Δυο παιδιά, δυο αδέλφια, τραβάνε κουπί κι όλο ξεμακραίνουν απ’ την ακτή. Κρατάμε τα κουπιά γερά, κοιτάμε πάντα μακριά… Εεεοπ! Εεεοπ! Ξεμακραίνουν απ’ την ακτή κι όλο τραβάνε κουπί στα κύματα, τον φόβο, το άγνωστο. Έχουν ο ένας τον άλλο κι ό,τι κι αν συμβεί είναι μαζί. Και ολοένα παίζουν… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)