Ήταν κάποτε ένας ταχυδρόμος διαφορετικός από τους συνηθισμένους. Αν τον έβλεπε κανείς, δε θα καταλάβαινε εύκολα τη διαφορά από τους γνωστούς ταχυδρόμους. Ήταν πάντα βιαστικός, όπως είναι όλοι οι ταχυδρόμοι, και είχε πάντα κρεμασμένο στον ώμο του τον ταχυδρομικό του σάκο. Όμως ο σάκος του δεν είχε μέσα φακέλους και δέματα, γράμματα και λογαριασμούς, όπως οι σάκοι των συνηθισμένων ταχυδρόμων. Ο σάκος του ήταν γεμάτος με όνειρα! Ένα παραμύθι για τις αξίες της ζωής! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κάποια ρούχα είναι ραμμένα με μεταξωτή κλωστή, άλλα είναι μάλλινα βαριά κι άλλα σαν πέπλα ανάλαφρα. Υπάρχουν όμως και κάποια ρούχα βολικά πολύ, που είναι έτσι φτιαγμένα, ώστε να μας ζεσταίνουν τον χειμώνα και να μας δροσίζουν το καλοκαίρι. Ποιος ράφτης ξέρει να τα ράβει και που θα τον βρούμε;
Μια φορά κι έναν καιρό… δηλαδή χτες ή σήμερα ή και αύριο… Νάνοι και νεράιδες, δράκοι, μάγισσες και βασιλιάδες πάνε κι έρχονται ανάμεσα στα παραμύθια και στην αλήθεια. Δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν, φτάνουν στις άκρες του κόσμου κι ύστερα πάλι γυρίζουν πίσω. Και τέλος ζούνε και ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Για παιδιά μικρά με μεγάλη φαντασία και για νέους γονείς με πολλή όρεξη! Ιστορίες που διαβάζονται μέσα σε δέκα λεπτά!

Το φανταστικό έχει την ικανότητα να σε ταξιδεύει τόσο μακριά όσο φτάνει ο νους. Και η ελληνική παράδοση μάς χαρίζει πλούσιες υπερβατικές ιστορίες από τα βάθη της. Νεράιδες και ξωτικά, δράκοι και φίδια, γοργόνες, νάνοι και μάγισσες, πόρτες που κρύβουν θησαυρούς, τέρατα αλλά και γενναίοι ήρωες ζωντανεύουν στη νέα σειρά Ιστορίες Νεοελληνικής Μυθολογίας, η οποία είναι εμπνευσμένη από τους θρύλους, τα ήθη και τα έθιμα της παράδοσής μας.
Οι Μοίρες είναι τρεις. Ζουν σε μια μεγάλη σπηλιά στην άκρη του κόσμου, τόσο μεγάλη και φανταχτερή που είναι σαν παλάτι. Οι Μοίρες μοιάζουν σε όλα με γυναίκες, μόνο που είναι αθάνατες. Συχνά αφήνουν το σπίτι τους και βγαίνουν στον κόσμο να μοιράνουν τα παιδιά. Και ντύνονται με τα καλά τους όταν πάνε. Οι μανάδες των παιδιών τις περιμένουν. Έχουν συγυρίσει το σπίτι, έχουν αφήσει τρία ποτηράκια με νερό, τρία πιατάκια με φαΐ, τρία με γλυκό, για να τις καλοπιάσουν. Οι Μοίρες κρατάνε αδράχτι, ρόκα και ψαλίδι… Κι ένα βιβλίο που γράφουν πώς μοίραναν το παιδί.

Τι να ‘ταν οι Ψηλοκάραβοι; Να ‘ταν κακούργοι; Να ΄ταν ληστές; Ή αιμοβόροι πειρατές; Και γιατί ήταν καταζητούμενοι και επικηρυγμένοι; Τα παιδιά της ιστορίας ήθελαν να μάθουν, μα κάθε φορά που ρωτούσαν τους μεγαλύτερους έπαιρναν για απάντηση τη σιωπή τους. Και σαν με το σούρουπο ένα παράξενο τραγούδι αντιλαλούσε στο λιμάνι και στις πλατείες της μικρής τους χώρας, έτρεχαν φοβισμένα στα σπίτια τους να κρυφτούν. Μια ιστορία αλληγορική για μικρούς και μεγάλους, δοσμένη με την τέχνη των παλιών παραμυθιών.

«Το Παραμύθι χωρίς όνομα γράφτηκε σε μια εποχή πολιτικά ταραγμένη για την Ελλάδα. Η ήττα του 1897 ήταν ακόμα νωπή, το καθεστώς ασταθές, άνθιζε η διαφθορά, η εκπαίδευση δεν ανταποκρινόταν στις ευρωπαϊκές αντιλήψεις περί παιδαγωγικής. Από την άλλη, το γλωσσικό ζήτημα έκαιγε. Ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, του οποίου ήταν μέλος και η Δέλτα, συσπείρωνε διανοούμενους, όπως λογοτέχνες (Βάρναλης, Καζαντζάκης, Νιρβάνας), εκπαιδευτικούς και παιδαγωγούς (Γληνός, Δελμούζος). φιλολόγους (Σαρής, Τριανταφυλλίδης), με στόχο μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση και την εξάπλωση νέων ιδεών για την ανατροφή των παιδιών». […] (ΜΑΡΙΖΑ ΝΤΕΚΑΣΤΡΟ)

Τρία είναι τα πράγματα που αγαπώ περισσότερο το καλοκαίρι: η θάλασσα, το καρπούζι και τα παραμύθια της γιαγιάς. Κάθε καλοκαίρι απολαμβάνω και τα τρία με το που κλείνουν τα σχολεία. Μέρες γεμάτες παραμύθια με τη γιαγιά να κάθεται στην πολυθρόνα με τα ξεθωριασμένα λουλούδια. Μέρες γεμάτες αλήθεια με τον Λεωνίδα να βουτά από τα βράχια. Ώσπου ένα καλοκαίρι κάτι αλλάζει. Η θάλασσα παραμένει λαμπερή και το καρπούζι γλυκό, ενώ η γιαγιά κοιτά ψηλά από τον ουρανό.  Τα παραμύθια της όμως συνεχίζουν να ακούγονται. Κι είναι γλυκά. «Μια φορά κι έναν καιρό…

Το στοιχείο της θάλασσας που προστατεύει αυτούς που συμπαθεί, όπως τον μικρό καμαρότο που λάτρευε τα κύματα του ωκεανού και δούλευε για έναν καπετάνιο πειρατή που του συμπεριφερόταν άσχημα. Η πειρατίνα Γκρέις Ο’ Μάλεϊ από την Ιρλανδία, κάτοχος ενός μεγαλοπρεπή στόλου εμπορικών πλοίων, γνωστή σε ξηρά και σε θάλασσα, θυμίζει στον κύριο του κάστρου το έθιμο της φιλοξενίας. Ο Μοτσιμίτσου που αγαπούσε τη μουσική του όσο και το πλοίο του και μια μέρα δέχτηκε την επίθεση πειρατών από τους οποίους ζήτησε μια τελευταία επιθυμία…Κάποιες από τις ιστορίες αυτής της ανθολογίας βασίζονται σε περιπέτειες αληθινών πειρατών, άλλες είναι ευρήματα των παραμυθάδων από τα πολύ παλιά χρόνια.