Όχι εγώ! Το Τζάτζαλο!

Η Λίλα κρύβει στην καρδιά της ένα μέρος μυστικό, όπου κάθε βράδυ οι σκιές μαζεύονται για να παίξουν. Η ίδια δεν είχε δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία στη Σκιά της, ώσπου εκείνη άρχισε να φέρεται παράξενα… Όταν η Λίλα σήκωνε το αριστερό χέρι η Σκιά ύψωνε το δεξί· όταν η Λίλα καθόταν η Σκιά στεκόταν όρθια. Η Σκιά λάτρευε το σκοτάδι. Όσο περισσότερο σκοτάδι ρουφούσε, τόσο μικρότερη γινόταν η Λίλα και τόσο η Σκιά μεγάλωνε. Μόλις, όμως, η Λίλα ταξίδεψε στην κοιλάδα όπου βρίσκεται Το Τσίρκο των Σκιών, ανακάλυψε ότι η Σκιά δεν ήταν καθόλου τρομακτική αλλά αστεία και ζωηρή· είναι κι αυτή κομμάτι της. Εκεί έμαθε να ακούει τη Σκιά της, συμπληρώνοντας αρμονικά η μία την άλλη. Μετά το συγκλονιστικό βιβλίο Το Ξενοδοχείο των Συναισθημάτων, η Lidia Brankovic επιστρέφει με μια φανταστική ιστορία για τις «σκιές» που κρύβονται μέσα μας και πώς να τις αναγνωρίζουμε, ώστε κάθε φόβος να μεταμορφώνεται σε ευκαιρίες για αποδοχή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παπούτσια κάθε είδους παρελαύνουν στους δρόμους, στις βιτρίνες, στο τσαγκαράδικο. Μα πρωταγωνιστής παραμένει το αγόρι με τα «χρατς», που παλεύει να δέσει τα κορδόνια του και να λύσει τους κόμπους της καρδιάς του… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Η Εύη Γεροκώστα με απλότητα και λιτότητα λόγου, με παραστατικές εικόνες, με τη δύναμη της μεταφοράς, αναδεικνύει τη συναισθηματική εμπλοκή κάθε ανθρώπου και πολύ περισσότερο του μικρού παιδιού, όταν δεν μπορεί να λύσει τους συναισθηματικούς και ψυχικούς του κόμπους. Η διαχείριση των συναισθημάτων απασχολεί τη συγγραφέα σ’ αυτή τη μικρή ιστορία. Η κατανίκηση του φόβου της αποτυχίας, καθοριστικού στη ζωή κάθε παιδιού, αντιμετωπίζεται με τη συνδρομή πληθώρας συναισθημάτων που θωρακίζουν τον μικρό ήρωα, τον εξοικειώνουν με τις δυσκολίες και τον οδηγούν στο να πάψει να κοιτά χαμηλά, αφού έμαθε να λύνει τους κόμπους του εσωτερικού του κόσμου». (Άντα Κατσίκη Γκίβαλου, bookpress.gr, 04/12/2020)