Τι κάνεις με ένα πρόβλημα; Ανησυχείς; Το αγνοείς; Θέλεις να τρέξεις και να του κρυφτείς; Αυτή είναι η ιστορία ενός επίμονου προβλήματος και του παιδιού που δεν ήταν σίγουρο τι να κάνει με αυτό. Όσο απέφευγε το πρόβλημα, τόσο εκείνο μεγάλωνε. Όμως, όταν το παιδί τελικά βρήκε το κουράγιο να το αντιμετωπίσει, το πρόβλημα μετατράπηκε σε κάτι διαφορετικό από ό,τι περίμενε. Μια ιστορία για να σας εμπνεύσει να κοιτάξετε βαθύτερα ένα πρόβλημα και να ανακαλύψετε γιατί βρίσκεται εκεί. Γιατί τα προβλήματα μας προκαλούν, μας διαμορφώνουν, μας ωθούν, μας βοηθούν να μάθουμε πόσο δυνατοί, γενναίοι και ικανοί είμαστε στ’ αλήθεια. Ακόμα κι αν δεν το θέλουμε πάντα, μπορούν να μας αλλάξουν με απροσδόκητο τρόπο. Λοιπόν, εσύ τι θα κάνεις με το πρόβλημά σου; Από εσένα εξαρτάται.

«Εντάξει, πιτσιρίκο! Θα παίξουμε μαζί σου. Όμως με μια προϋπόθεση. Να σε δούμε να πετάς ψηλά. Να φτάνεις το φεγγάρι!» έκραξαν γελώντας κοροϊδευτικά τα μεγάλα κοράκια. Ο μικρός τρόμαξε. Έτρεμε! Ξάφνου όμως τον είδα να παίρνει φόρα και να πετάει ψηλά σαν σφαίρα προς το απίστευτα μακρινό φεγγάρι. Ε, όχι! Λέτε να πήγε καλά αυτή η ιστορία; Να τα έβγαλε άραγε πέρα ο μικρός αλλά θαρραλέος κόρακας; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι απέγινε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Αν όλα τα παιδιά της Γης πιάναν γερά τα χέρια,κορίτσια, αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε, θαρρώ». Πώς θα μπορέσει ο γέρος σοφός να βοηθήσει την ειρήνη να απλωθεί στη Γη; Μήπως αν πειστούν όλα τα παιδιά της Γης μια ορισμένη μέρα και ώρα να ενώσουν τα χέρια τους σχηματίζοντας μια τεράστια αλυσίδα που θα αγκαλιάσει τον πλανήτη; Με νέα εικονογράφηση της Έφης Λαδά, ένα κλασικό βιβλίο για την ειρήνη, τον πόλεμο, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, αλλά και για τη δύναμη καθενός από εμάς να αλλάξουμε τον κόσμο.

Κάθε λέξη, λένε οι ποιητές, έχει τη δική της ζωή. Την πιο παράξενη όμως έχει η λέξη «Γιατί», επειδή σε αυτήν κρύβεται όλο το παράπονο των ανθρώπων. Σε αυτή την ιστορία το «Γιατί» είναι ένα τσαλακωμένο λήμμα που ξέφυγε από το ανοιχτό παράθυρο ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου, για να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Θα γνωρίσει παιδιά που αναρωτιούνται «Γιατί σ’ εμένα;». Μαζί με αστερόσκονη ελπίδας θα δώσει μόνο μία απάντηση στα «Γιατί»: πως ο κόσμος αυτός έχει μία ελπίδα να διορθωθεί και αυτή είναι μόνο τα παιδιά.

Κανείς δεν ήθελε το «Κάτι Άλλο». «Δεν είσαι σαν κι εμάς» του έλεγαν όλοι, παρόλο που προσπαθούσε να τους μοιάσει. Όταν χτύπησε την πόρτα του το «Κατιτί», το «Κάτι Άλλο» το έδιωξε λέγοντας «δε μοιάζεις με τίποτα απ’ όσα έχω δει». Ενώ εκείνο απομακρυνόταν λυπημένο, το «Κάτι Άλλο» το προσκάλεσε να μείνουν μαζί. λέγοντας «Δεν είσαι σαν κι εμένα, αλλά δε με νοιάζει». Κι όταν ένα παιδί τούς χτύπησε την πόρτα, «δεν είπαν ότι δεν τους έμοιαζε, απλά του έκαναν χώρο να κάτσει κι αυτό μαζί τους».

Ο Σιλάν έχει έρθει από πολύ μακριά. Ζει στη νέα του πατρίδα λίγο καιρό μόνο. Κάθε μέρα πηγαίνει στο σχολείο και δεν αποχωρίζεται ποτέ το κουτί του. Κανείς δεν ξέρει, όμως, τι έχει μέσα, ούτε η δασκάλα του, ούτε οι συμμαθητές του. Δεν μπορεί να τους το αποκαλύψει, νομίζει πως δεν θα καταλάβουν. Το κουτί του Σιλάν δεν περιέχει παιχνίδια, ούτε δώρα, κρύβει, όμως, κάτι πολύ πιο δυνατό… Θα το ανοίξεις;

Πώς να μιλήσεις σε ένα παιδί για τα μεγέθη τα στοιχεία, τα Θεμέλια του κόσμου; Πώς εξηγείς τα συναισθήματα, τις σκέψεις; Όλα αυτά που μας ξεπερνούν και που τα ξεπερνάμε; Ένα τραγούδι για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Μια ιστορία για εμάς και ό,τι μας ορίζει. Ένα βιβλίο για Όλο αυτό. Και το λίγο ακόμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

– «Τι θα πει άστεγοι;» ρώτησα τον μπαμπά.- «Αυτοί που δεν έχουν σπίτι, δηλαδή μια στέγη να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω».- «Όλοι δεν το βάζουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό;»- «Αυτός δε μετράει».- «Κι εμάς που έχουμε στέγη γιατί μας λένε «άστεγους»;»- «Γιατί πρέπει να έχεις γη να βάλεις το σπίτι με τη στέγη του! Αυτή μετράει. Εμάς το σπίτι μας δεν έχει δικό του χώρο. Πάει όπου θέλουμε». Ιστορίες που παίρνουν τον αναγνώστη από το χέρι για μια περιδιάβαση στην αληθινή ζωή.

«Έπειτα περπάτησαν μαζί ως το παράθυρο κι άνοιξαν τα παραθυρόφυλλα, και το τυφλό σπίτι δεν ήταν πια τυφλό. Και τα χελιδόνια σταμάτησαν πια να στροβιλίζονται στον ουρανό και στάθηκαν κι έχτισαν τις φωλιές τους στη στέγη του σπιτιού».
Το παραμύθι αυτό γεφυρώνει το χρόνο, ξυπνάει ξεχασμένες αναμνήσεις και μας οδηγεί σε καινούργια μονοπάτια κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο.
Το κορίτσι, το αγόρι, το σπίτι, το ταξίδι, τα πουλιά, η θάλασσα, η μουσική…Είναι όλα εκεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Η έκδοση στηρίζει το έργο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών Πόρτα Ανοιχτή

Τι γίνεται σε ένα λιβάδι από κάτασπρες μαργαρίτες όταν ένα κόκκινο λουλούδι φυτρώνει ξαφνικά ανάμεσά τους; Έχει δικαίωμα να βρίσκεται εκεί; Να τρώει από το ίδιο χώμα; Να ζεσταίνεται από τον ίδιο ήλιο; Μια διαχρονική ιστορία που μιλάει για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την αρμονική συνύπαρξη όλων στη γη. Μια ευκαιρία να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια. (Από την έκδοση)