Ο Λόλο είναι σκαθάρι και η Ρίτα πεταλούδα. Εκείνος είναι δυνατός, οργανωμένος και πρακτικός. Εκείνη είναι ανάλαφρη, έχει μεγάλη φαντασία και λατρεύει τους αυτοσχεδιασμούς. Είναι πολύ διαφορετικοί κι αυτό συνήθως είναι που τους αρέσει. Αλλά μια μέρα οι διαφορές τους τους απομακρύνουν. Και τότε… αποφασίζουν να δώσουν λίγο παραπάνω χώρο ο ένας στον άλλον. Γιατί αυτό που μετράει είναι που αγαπιούνται πάρα πολύ!

Στον Ιάσονα αρέσει πολύ να ζωγραφίζει, αλλά όχι και τόσο να γράφει ή να διαβάζει. Μέχρι που έρχεται ένας καινούριος δάσκαλος, που αγαπά κι εκείνος τη ζωγραφική, και δείχνει στα παιδιά έναν νέο τρόπο ν’ αντιμετωπίζουν τα γράμματα και τους αριθμούς. Και τότε όλα αλλάζουν…
Μια σειρά για μαθητικά κατορθώματα που μεταμορφώνουν το σχολείο από άγνωστο και φαινομενικά αφιλόξενο τόπο σε μια κοινότητα αναγνώρισης, αποδοχής και κινήτρων. Ιστορίες για τη δύναμη των σχέσεων σε ένα δημιουργικό και φιλικό σχολικό περιβάλλον που αναγνωρίζει τον καθένα μας ως ξεχωριστό και σημαντικό.

Η Ερμιόνη είναι μάγισσα αληθινή. Όμως δεν έχει βοηθό. Κάποιες μάγισσες έχουν μία γάτα, άλλες μια κουκουβάγια ή ένα κοράκι. Η Ερμιόνη πηγαίνει στον Ζωολογικό Κήπο. Εκεί αισθάνεται πολλά αλλά βοηθό δε βρίσκει. Δεν είναι εύκολο. Όμως στο τέλος ανακαλύπτει πως ο ιδανικός βοηθός είναι αυτός που βρίσκεται πάντα δίπλα μας. Μα πώς δεν το είχε σκεφτεί από την αρχή; Περιλαμβάνει οδηγό για γονείς και εκπαιδευτικούς με πληροφορίες και συμβουλές.

Ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο, αργό και μελαγχολικό, άγριο και θυμωμένο…Όπως κι αν είναι το ποτάμι, ο Ρόουαν το αγαπά γιατί αλλάζει διαρκώς, όπως ακριβώς κι η δική του διάθεση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Βασιλού είναι ενθουσιασμένη! Επιτέλους! Έχει κι αυτή αδιάβροχο! Ένα μπλε αδιάβροχο! Δεν βλέπει την ώρα να βρέξει! Όμως δεν βρέχει. Πότε θα βρέξει: ρωτά συνέχεια με ανυπομονησία. Κανείς δεν ξέρει να της πει. Όλοι της λένε να περιμένει. Κι αν δεν βρέξει; Μια αστραπή φωτίζει το μικρό της κεφαλάκι… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα είναι σίγουρο, μιλώντας βέβαια για τον εαυτό μου και μόνο.
Η πανοπλία που φοράω από μικρό παιδί φεύγει από πάνω μου πάρα πολύ δύσκολα.
Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψα ότι την ξεφορτώθηκα, έφτανε να τη δω στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθώ την ύπαρξή της.
Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθα τον τρόπο να τη βλέπω πιο καθαρά και να αφαιρώ στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθα, επίσης, τον τρόπο να αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ να μου τα αφαιρούν.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να θεωρούμε απαραίτητη την πανοπλία μας.
Εγώ, θέλοντας να απαλλαγώ από τα τελευταία και ίσως πιο βαριά κομμάτια της, σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για το αγόρι και το μαλακό πουλόβερ που φορούσε.

Το τερατάκι των χρωμάτων δεν ξέρει τι του συμβαίνει. Έχει κάνει μια ωραία σαλάτα τα συναισθήματά του και τώρα πρέπει να τα τακτοποιήσει. Θα τα καταφέρει να βάλει σε τάξη τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τον φόβο και την ηρεμία; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου). Το βιβλίο-φαινόμενο που βοηθάει τα παιδιά να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους έχει κυκλοφορήσει σε 30 γλώσσες και έχει πουλήσει πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. «Ένα βιβλίο γεμάτο ευαισθησία, που ενθαρρύνει τα μικρά παιδιά να ανοιχτούν και να συζητήσουν πώς νιώθουν, ακόμα κι όταν τα συναισθήματά τους είναι μπερδεμένα». [περιοδικό Parents (ΗΠΑ)]