Ένα είναι σίγουρο, μιλώντας βέβαια για τον εαυτό μου και μόνο.
Η πανοπλία που φοράω από μικρό παιδί φεύγει από πάνω μου πάρα πολύ δύσκολα.
Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψα ότι την ξεφορτώθηκα, έφτανε να τη δω στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθώ την ύπαρξή της.
Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθα τον τρόπο να τη βλέπω πιο καθαρά και να αφαιρώ στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθα, επίσης, τον τρόπο να αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ να μου τα αφαιρούν.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να θεωρούμε απαραίτητη την πανοπλία μας.
Εγώ, θέλοντας να απαλλαγώ από τα τελευταία και ίσως πιο βαριά κομμάτια της, σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για το αγόρι και το μαλακό πουλόβερ που φορούσε.

Όχι εγώ! Το Τζάτζαλο!

Παπούτσια κάθε είδους παρελαύνουν στους δρόμους, στις βιτρίνες, στο τσαγκαράδικο. Μα πρωταγωνιστής παραμένει το αγόρι με τα «χρατς», που παλεύει να δέσει τα κορδόνια του και να λύσει τους κόμπους της καρδιάς του… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Η Εύη Γεροκώστα με απλότητα και λιτότητα λόγου, με παραστατικές εικόνες, με τη δύναμη της μεταφοράς, αναδεικνύει τη συναισθηματική εμπλοκή κάθε ανθρώπου και πολύ περισσότερο του μικρού παιδιού, όταν δεν μπορεί να λύσει τους συναισθηματικούς και ψυχικούς του κόμπους. Η διαχείριση των συναισθημάτων απασχολεί τη συγγραφέα σ’ αυτή τη μικρή ιστορία. Η κατανίκηση του φόβου της αποτυχίας, καθοριστικού στη ζωή κάθε παιδιού, αντιμετωπίζεται με τη συνδρομή πληθώρας συναισθημάτων που θωρακίζουν τον μικρό ήρωα, τον εξοικειώνουν με τις δυσκολίες και τον οδηγούν στο να πάψει να κοιτά χαμηλά, αφού έμαθε να λύνει τους κόμπους του εσωτερικού του κόσμου». (Άντα Κατσίκη Γκίβαλου, bookpress.gr, 04/12/2020)