Ο Σιλάν έχει έρθει από πολύ μακριά. Ζει στη νέα του πατρίδα λίγο καιρό μόνο. Κάθε μέρα πηγαίνει στο σχολείο και δεν αποχωρίζεται ποτέ το κουτί του. Κανείς δεν ξέρει, όμως, τι έχει μέσα, ούτε η δασκάλα του, ούτε οι συμμαθητές του. Δεν μπορεί να τους το αποκαλύψει, νομίζει πως δεν θα καταλάβουν. Το κουτί του Σιλάν δεν περιέχει παιχνίδια, ούτε δώρα, κρύβει, όμως, κάτι πολύ πιο δυνατό… Θα το ανοίξεις;

Τι συμβαίνει όταν μια οικογένεια χελιδονιών διαλέγει ένα ερειπωμένο σπίτι για να φτιάξει τη φωλιά της; Τι ακριβώς θυμάται η γαζία; Μήπως το ρόπτρο μιλά; Μια ιστορία, κάλεσμα στη μνήμη, με οικολογικό μήνυμα.

– «Τι θα πει άστεγοι;» ρώτησα τον μπαμπά.- «Αυτοί που δεν έχουν σπίτι, δηλαδή μια στέγη να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω».- «Όλοι δεν το βάζουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό;»- «Αυτός δε μετράει».- «Κι εμάς που έχουμε στέγη γιατί μας λένε «άστεγους»;»- «Γιατί πρέπει να έχεις γη να βάλεις το σπίτι με τη στέγη του! Αυτή μετράει. Εμάς το σπίτι μας δεν έχει δικό του χώρο. Πάει όπου θέλουμε». Ιστορίες που παίρνουν τον αναγνώστη από το χέρι για μια περιδιάβαση στην αληθινή ζωή.

«Έπειτα περπάτησαν μαζί ως το παράθυρο κι άνοιξαν τα παραθυρόφυλλα, και το τυφλό σπίτι δεν ήταν πια τυφλό. Και τα χελιδόνια σταμάτησαν πια να στροβιλίζονται στον ουρανό και στάθηκαν κι έχτισαν τις φωλιές τους στη στέγη του σπιτιού».
Το παραμύθι αυτό γεφυρώνει το χρόνο, ξυπνάει ξεχασμένες αναμνήσεις και μας οδηγεί σε καινούργια μονοπάτια κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο.
Το κορίτσι, το αγόρι, το σπίτι, το ταξίδι, τα πουλιά, η θάλασσα, η μουσική…Είναι όλα εκεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Η έκδοση στηρίζει το έργο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών Πόρτα Ανοιχτή

Δυο κορίτσια της ίδιας ηλικίας μεγαλώνουν σε διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικές συνθήκες. Η Χατζουαβή στην Γκάνα, η Άννα στην Ελλάδα. Και οι δυο ονειρεύονται να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν τον κόσμο. Πόσο μεγάλη είναι η Γη και πόσο μικρή γίνεται όταν υπάρχει η αγάπη.

Φεύγει ο Φοίβος… από τον Βορρά κι ετοιμάζεται να ταξιδέψει -πρώτη φορά μόνος του- για διακοπές στην πόλη που γεννήθηκε στον Νότο. Έρχεται ο Φοίβος… κι ο Λέανδρος, η Φοίβη, ο Άρης, η Μέλπω και τα δίδυμα, ο Φρίξος και η’Ελλη, προετοιμάζονται για τον ερχομό του και ανυπομονούν. Φεύγει Έρχεται. Μια απλή ματιά σε μια, συνηθισμένη πια, ιστορία μετανάστευσης.

«Μου λείπει» είπε. «Πρέπει να τη βρω όπου κι αν πήγε» Πήρε μια βαθιά ανάσα, μέτρησε ως το δέκα και……βούτηξε στο μεγάλο ποτάμι. Στο τελευταίο του βιβλίο, ο Eric Carle, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μιλάει για τις πρώτες δυνατές φιλίες που σφραγίζουν τη ζωή μας.

Η Άννα φεύγει από το σπίτι της με την οικογένειά της και περιπλανιούνται αναζητώντας καλύτερη ζωή. Μερικές φορές αισθάνεται σαν πουλί που πετά στον Βορρά την άνοιξη και μεταναστεύει στον Νότο το φθινόπωρο. Άλλες πάλι αισθάνεται σαν λαγός που ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο λαγούμι, καθώς η οικογένειά της μετακομίζει σε κάποιο προσωρινό κατάλυμα. Τις περισσότερες φορές όμως αναρωτιέται πώς θα ήταν να μένει μόνιμα σε έναν τόπο.

Κάθε μέρα η διαδρομή για το σχολείο είναι μια συναρπαστική περιπέτεια. Ατέλειωτες μάχες με δράκους και τέρατα και στρατιές πολεμιστών… Για κακή μου τύχη, τις τελευταίες μέρες το μόνο που συναντώ είναι ένα γκρι κουβάρι. Για την ακρίβεια, δεν το συναντώ. Είναι κάτω από τη γέφυρα. Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν παλιά ρούχα πεταμένα. Σήμερα όμως το κουβάρι κουνήθηκε. Αλήθεια σας λέω. Όχι, δεν είναι πάλι η φαντασία μου. Το κουβάρι κουνιέται. Το κουβάρι δεν είναι… κουβάρι. Είναι… παιδί. Παιδί; Και τι κάνει εκεί κάτω; Μόνο του… Δεν πάει σχολείο; Μια ιστορία για τη φιλία, πέρα από σύνορα, γλωσσικούς περιορισμούς, προκαταλήψεις.