Ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο, αργό και μελαγχολικό, άγριο και θυμωμένο…Όπως κι αν είναι το ποτάμι, ο Ρόουαν το αγαπά γιατί αλλάζει διαρκώς, όπως ακριβώς κι η δική του διάθεση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια μέρα η Βούλα και ο Πάπιας βρήκαν ένα ξύλο κι έγιναν άνω κάτω. Η Βούλα πιστεύει ότι είναι σπαθί, αλλά ο Πάπιας το βλέπει σαν σημαία. Η Βούλα όμως επιμένει κι αρνείται να μοιραστεί το καινούριο παιχνίδι. Τι θα κάνει ο Πάπιας; Πώς θα αντιδράσει σε μια τόσο εγωιστική συμπεριφορά; Ελάτε να γνωρίσετε το αχτύπητο δίδυμο, τη Βούλα και τον Πάπια, σ’ αυτή την ξεκαρδιστική ιστορία, για να σταματήσετε να είστε εγωιστές και να μάθετε να μοιράζεστε. Επειδή, σ’ έναν κόσμο όπου μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε, αξίζει να διαλέξουμε το καλύτερο απ’ όλα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αλλιώς κοιτάς με τα μάτια της καρδιάς. Αλλιώς με τα μάτια της δημιουργίας. Αλλιώς κοιτάς με ελευθερία. Αλλιώς με τα μάτια τα κανονικά τα μπλε, τα μαύρα, τα χρυσά. Αρκεί να θες να δεις την ομορφιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Λύπη ήρθε να ζήσει μαζί μου κι έτσι φτιάχνω γι’ αυτήν ένα καταφύγιο. Ένα αγόρι φτιάχνει ένα ασφαλές μέρος όπου η Λύπη του θα μπορεί να γίνεται πολύ, πολύ μικρή ή και πολύ, πολύ μεγάλη, να κάνει φασαρία ή να μείνει ήσυχη. Το αγόρι θα μπορεί να την επισκέπτεται όποτε έχει ανάγκη ή όποτε εκείνη το καλεί. Θα ξέρει, όμως, πως κάποτε η Λύπη θα καταφέρει να βγει από το καταφύγιο και θα κοιτάξουν μαζί τον όμορφο κόσμο. Μία συγκινητική ιστορία που θα βοηθήσει τα παιδιά να συμφιλιωθούν με τα αρνητικά συναισθήματά τους, να τα διαχειριστούν και να προχωρήσουν μπροστά. 

Η Βασιλού είναι ενθουσιασμένη! Επιτέλους! Έχει κι αυτή αδιάβροχο! Ένα μπλε αδιάβροχο! Δεν βλέπει την ώρα να βρέξει! Όμως δεν βρέχει. Πότε θα βρέξει: ρωτά συνέχεια με ανυπομονησία. Κανείς δεν ξέρει να της πει. Όλοι της λένε να περιμένει. Κι αν δεν βρέξει; Μια αστραπή φωτίζει το μικρό της κεφαλάκι… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα είναι σίγουρο, μιλώντας βέβαια για τον εαυτό μου και μόνο.
Η πανοπλία που φοράω από μικρό παιδί φεύγει από πάνω μου πάρα πολύ δύσκολα.
Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψα ότι την ξεφορτώθηκα, έφτανε να τη δω στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθώ την ύπαρξή της.
Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθα τον τρόπο να τη βλέπω πιο καθαρά και να αφαιρώ στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθα, επίσης, τον τρόπο να αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ να μου τα αφαιρούν.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να θεωρούμε απαραίτητη την πανοπλία μας.
Εγώ, θέλοντας να απαλλαγώ από τα τελευταία και ίσως πιο βαριά κομμάτια της, σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για το αγόρι και το μαλακό πουλόβερ που φορούσε.

Το τερατάκι των χρωμάτων δεν ξέρει τι του συμβαίνει. Έχει κάνει μια ωραία σαλάτα τα συναισθήματά του και τώρα πρέπει να τα τακτοποιήσει. Θα τα καταφέρει να βάλει σε τάξη τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τον φόβο και την ηρεμία; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου). Το βιβλίο-φαινόμενο που βοηθάει τα παιδιά να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους έχει κυκλοφορήσει σε 30 γλώσσες και έχει πουλήσει πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. «Ένα βιβλίο γεμάτο ευαισθησία, που ενθαρρύνει τα μικρά παιδιά να ανοιχτούν και να συζητήσουν πώς νιώθουν, ακόμα κι όταν τα συναισθήματά τους είναι μπερδεμένα». [περιοδικό Parents (ΗΠΑ)]