Κι αν ξαφνικά ξεσπάσει βροχή και καταιγίδα, τυφώνας, άγριο κύμα φοβερό, κι όλα τα πάρει, μην απελπίζεσαι. Κάτι ακριβό μένει και το κρατάς καλά. Ποτέ δε φεύγει, μένει μαζί σου, σου κάνει συντροφιά. Κι αν θέλεις με κάποιον να το μοιραστείς, όχι δε θα σου πει. Θα πάει, θα γυρίσει και… μ’ αυτά που θα σου φέρει εσύ θα ξαφνιαστείς. Μια ιστορία για την παιδική ηλικία, τόπο θαλπωρής και ονείρου. Τόπο που όλοι κουβαλούμε, γνώριμο τόπο, που μας καλεί να σταθούμε σε μιαν άκρη του και να ατενίσουμε τον κόσμο. Να τον χαλάσουμε και να τον ξαναφτιάξουμε. Κι απ’ την αρχή να ξεκινήσουμε. Να παίξουμε ξανά.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη…Μόλις άνοιγε η πόρτα, συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια. Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα, για να προστατευτούμε. Δεν έπρεπε να μας δει το φως! Θα μας έκαιγε τα φτερά! Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό, το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά. Νικάμε τους φόβους. Διεκδικούμε την Ελευθερία.

Περισσότερες πληροφορίες καθώς και κριτική  για το βιβλίο μπορούμε να διαβάσουμε ΕΔΩ.

Εάν έπρεπε να εγκαταλείψεις τα πάντα και να ταξιδέψεις με μια βάρκα σε τρικυμισμένη θάλασσα γυρεύοντας ένα ασφαλές λιμάνι… Τι θα ευχόσουν; Μες στη νύχτα, μια οικογένεια μαζεύει βιαστικά όσα πράγματα μπορεί να μεταφέρει, αφήνει πίσω της μια ολόκληρη ζωή και ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι σε άγνωστο μέρος. Και η καρδιά ευχήθηκε, σε αυτό το συγκινητικό ταξίδι υπομονής και επιμονής, συντροφικότητας και ελπίδας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια κούκλα ταξιδεύει στον κόσμο, από χώρα σε χώρα, από αγκαλιά σε αγκαλιά. Είναι μια κούκλα διαφορετική από τις άλλες. Ίσως είναι τα μάτια της που δεν μπορείς να πεις τι χρώμα ακριβώς έχουν, ίσως το στόμα της που μισανοίγει σαν να θέλει κάτι να σου πει μυστικά… και η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. «Όπου κι αν πας, θα είσαι δική μου για πάντα».

Οι μικρές αλεπουδίτσες είναι γκρίζες. Γίνονται κοκκινωπές όταν μεγαλώσουν. Η ηρωίδα αλεπού έγινε κόκκινη τη μέρα της μεγάλης χλεύης, τότε που γέλασαν όλοι μαζί της – ακόμα και η Αγέλαστη Μοίρα των παραμυθιών. Όμως όταν γελάσει μαζί σου η Αγέλαστη Μοίρα, οι τρεις Μοίρες -η ζωή η ίδια- σε ξαναμοιραίνουν. Παίρνεις θέση κι όλα μπαίνουνε στη θέση τους. Εσύ προχωράς και μεγαλώνεις, ενώ όσοι σε πλήγωσαν μένουν πίσω μικροί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όταν ο πόλεμος φτάνει στην πόλη τους, τα σχέδια της Νουρ και του Αμίρ για μια μυστική εταιρεία ναυαγούν. Θα μπορέσουν άραγε τα παιδιά να βρουν ένα νέο μυστικό να μοιραστούν κι έναν νέο σκοπό που θα τα ενώσει και θα τα κάνει να αντέξουν τη βαρβαρότητα του πολέμου; Μπορούν τα βιβλία να φέρουν μια νέα αυγή στις ζωές των ανθρώπων; (Από την έκδοση)

Η Έλλη τρελαίνεται να φτιάχνει γλυκά με τη γιαγιά της. Μα ποιος τα τρώει όλα αυτά; αναρωτιέται. Όμως η γιαγιά της ετοιμάζει μια έκπληξη για σήμερα. Θα την πάρει μαζί της σε μία επίσκεψη. Θα φτάσουν άραγε για όλους τα ψωμάκια που έφτιαξαν;

Ο εφτάχρονος Περικλής μιλάει για τη μικρούλα ξαδέρφη του, την πριγκίπισσα Αϊρίνη, που μεγαλώνει στην Ιαπωνία και είναι μισή Γιαπωνέζα, μισή Ελληνίδα κι ένα κομματάκι Αγγλίδα. Και μας λέει όλα όσα μαθαίνει γι’ αυτήν από τη γιαγιά τους, που πηγαίνει κάθε τόσο εκεί – όπως ότι κοιμάται στο πάτωμα, ότι περπατάει ξυπόλυτη μέσα στο σπίτι, ότι δεν κόβει ποτέ τα μαύρα της μαλλιά, ότι τρώει ρύζι με ξυλάκια, ότι το στόμα της είναι σαν καρδιά… Όχι, δεν τη ζηλεύει την πριγκίπισσα ξαδέρφη του, διότι είναι κι αυτός πρίγκιπας. Έτσι, λέει, τουλάχιστον η γιαγιά τους, κι αυτός την πιστεύει· πάντα.